Περί ρατσισμού και μετανάστευσης

2019-10-06

Ζούμε στην εποχή του καθωσπρεπισμού και της διαστροφής των αξιών. Αν πεις κουβέντα για τις αρνητικές επιπτώσεις της μαζικής μετανάστευσης θα ξεσηκωθεί μια στρατιά αγανακτισμένων να σε χαρακτηρίσει «ρατσιστή». Να σου κολλήσει, δηλαδή, την ετικέτα του μισάνθρωπου, του ψυχολογικά άρρωστου που πάσχει από το δήθεν φοβικό σύνδρομο του «εμείς ενάντια σε αυτούς».

Η ψευδοεπιστήμη που υποστηρίζει την ρητορική αυτή αποσκοπεί μονάχα στην αποσιώπηση και τον εκφοβισμό. Να μην υπάρχει διάλογος, παρά μόνο ο μονόλογος της καθεστηκυίας τάξης και των εγκάθετων ή λοιπών συγχυσμένων παπαγάλων που παριστάνουν τους ηθικά ανώτερους.

Αλλά προτού εξετάσουμε τις θέσεις που πρέπει να έχει μια νέα αριστερή θεώρηση των πραγμάτων για την μετανάστευση, ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στον ρατσισμό.

Η εξορθολογίκευση του ιμπεριαλισμού

Στην σύγχρονη εποχή, οι διακρίσεις με βάση φυλετικά χαρακτηριστικά αρχίζουν ξεκάθαρα πλέον περίπου από τον 16ο αιώνα. Ήταν η εποχή όπου αποκτούσε δυναμική η αποικιοκρατία. Οι Ευρωπαίοι έστελναν στρατιές ανά την υφήλιο, όπου έρχονταν σε επαφή με άλλους λαούς. Έσφαζαν, λεηλατούσαν, κατακτούσαν. Σκοπός ήταν η εδραίωση της εκάστοτε αυτοκρατορίας. Ωστόσο ο ιμπεριαλισμός πάντα κρυβόταν πίσω από εξορθολογισμούς όπως την πάταξη των άπιστων, ήτοι των μη Χριστιανών, ή με χρήση άλλων προσχημάτων: την καταπολέμηση των απάνθρωπων πρακτικών της ανθρωποφαγίας (κανιβαλισμός) και της ανθρωποθυσίας.

Το αξιοσημείωτο είναι πως οι γενοκτονίες, η πολιτισμική εξόντωση, τα δουλεμπόρια αναπτύχθηκαν παράλληλα με τον Διαφωτισμό. Πρόκειται για την φάση της ιστορίας όπου η διανόηση άρχισε να υποστηρίζει την αρχή πως η ανθρώπινη ζωή έχει εγγενή αξία και πως δι’αυτής προκύπτουν αναφαίρετα δικαιώματα· δικαιώματα που στην πορεία κωδικοποιήθηκαν ως θεμελιακές αξίες και Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Χαρακτηριστική περίπτωση των αντιφάσεων αυτών είναι η θέση του Βρετανού Τζον Λοκ (John Locke) για την ιδιοκτησία. Ο Λοκ ανέπτυξε την θεωρία πως στην φυσική κατάσταση του ανθρώπου η κτήση προκύπτει όταν κάποιος αναμείξει τον κόπο και την σκέψη του με κάποια ύλη. Τότε δημιουργείται κάτι που ουσιαστικά είναι προέκταση του εαυτού του. Κι έτσι αυτό του ανήκει. Σε συνάρτηση με την αξία της ζωής και τα αναφαίρετα δικαιώματα, προκύπτει το συμπέρασμα πως η ιδιοκτησία είναι αρχή που μπορούν να χαίρουν όλοι οι άνθρωποι. Παρότι αυτό ήταν επαρκές για την αιτιολόγηση της τότε φεουδαρχίας, ή έστω του συσσωρευμένου πλούτου, έθετε πρόβλημα για το ηθικό υπόβαθρο της αποικιοκρατίας: δεν έχουν οι ιθαγενείς αναμείξει τον κόπο και την σκέψη τους με την γη τους, κι άρα δεν τους ανήκει κατά τρόπο αναφαίρετο;

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η εμπράγματη απάντηση όλων των ιμπεριαλισμών σε τέτοιου είδους ηθικά ζητήματα ήταν η καλλιέργεια του πολυδιάστατου ρατσισμού: τα αναφαίρετα δικαιώματα είναι όντως σημαντικά, σου λέει, αλλά ισχύουν μόνο για ανθρώπους—οι ιθαγενείς, οι κάθε λογής κατακτημένοι, είναι υπάνθρωποι ή έστω υπολείπονται κάποιου σημαντικού στοιχείου. Είτε γιατί δεν είναι ταγοί του Ιουδαιόχριστιανισμού, είτε γιατί κάποια παρατραβηγμένη ερμηνεία της Βίβλου καταδικάζει το γένος τους στην υποταγή, είτε γιατί η ίδια τους η φύση τους καθιστά κατώτερους. Οι δικαιολογίες διαφέρουν. Το αποτέλεσμα έχει σημασία. Γι’αυτό υποδούλωσαν τους ανθρώπους της Αφρικής και τους μεταχειρίζονταν όπως τα ζώα. Γι’αυτό τα κράτη του Νέου Κόσμου στήθηκαν πάνω στις γενοκτονίες των γηγενών λαών και τον εκχριστιανισμό τους δια πυρός και σιδήρου.

Ο ρατσισμός εξελίχθηκε σε ψευδοεπιστήμη τον 19ο και 20ο αιώνα, με κορύφωση του στον Ναζισμό. Κι εδώ ο ιμπεριαλισμός—το αίτημα για εξάπλωση της Γερμανικής επιρροής δια της αναζήτησης του Lebensraum (ζωτικός χώρος)—βασίστηκε στην ιδέα πως κάποιοι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τους άλλους, και κατά προέκταση η κατάκτηση, υποδούλωση, εξόντωση των «υπανθρώπων» είναι θεμιτή. Περίπου τα ίδια πίστευαν και οι Φασίστες του Μουσολίνι τότε που πάσχιζαν να αναστηλώσουν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διεξάγοντας χημικό πόλεμο στην Αβυσσινία (σημερινή Αιθιοπία) τη στιγμή που οι ντόπιοι πολεμούσαν με παλαιάς τεχνολογία οπλισμό (Οκτώβρης του 1935).

Ο ρατσισμός είναι η άλλη πλευρά του ιμπεριαλισμού

Με λίγα λόγια, ο ρατσισμός ήταν πάντοτε η ιδεολογία ή το μετά-αφήγημα—η συζήτηση πλαίσιο— που υποστήριζε τις ποικίλες ιμπεριαλιστικές τάσεις. Αλλά ο ρατσισμός δεν είναι μονάχα ιστορικό φαινόμενο. Υπάρχει και σήμερα. Όχι όμως όπως τον εννοούν οι έμμισθοι «προοδευτικοί» των ΜΚΟ και οι διάφοροι «ανθρωπιστές» αρθρογράφοι.

Διακρίνεται, για παράδειγμα, στην συνεχή παρουσία Γαλλικών στρατευμάτων στην Αφρική, στην λεηλασία και αφαίμαξη του φυσικού πλούτου των χωρών εκείνων από μια χούφτα εταιρίες που λειτουργούν σε συμβιωτική σχέση με τον κρατικό μηχανισμό της αποικιοκρατικής δύναμης.

Ο ρατσισμός καλά κρατεί στην Αμερική και την Βρετανία όπου κάθε είδους στρατιωτική παρέμβαση ανά την υφήλιο εξιδανικεύεται ως ηθική πράξη ενάντια στην βαρβαρότητα άλλων λαών. Εδώ η έννοια του υπανθρώπου υπονοείται, αλλά το σκεπτικό είναι το ίδιο.

Αλλά και στο εσωτερικό της Αμερικής ο ρατσισμός είναι εμπεδωμένος στους ίδιους τους θεσμούς και το αξιακό υπόβαθρο της κοινωνίας. Οι φυλακές είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, δηλαδή έχουν κίνητρο να μπαίνει συνέχεια κόσμος «μέσα», για να αυξάνουν τα κέρδη τους (μετά μιλούν αυτοί για βαρβαρότητα…). Ενώ η δικαιοσύνη εξαντλεί την αυστηρότητα της σε μικρό-παρανομίες. Σε συνδυασμό με την δομική φτώχεια και την περιθωριοποίηση που ισχύει στα γκέτο, οι μαύροι γίνονται θύματα του κυκλώματος αυτού. Καταδικάζονται, μεταξύ άλλων, σε καταναγκαστικά έργα και ζουν μια ζωή στον φαύλο κύκλο της αλλοτρίωσης, καταπίεσης, εμπράγματης σκλαβιάς.

Ωστόσο ο μέσος Αμερικάνος δεν έχει πρόβλημα διότι πιστεύει στις αξίες του ατομοκεντρισμού, όπου οτιδήποτε σου συμβεί είναι γιατί μονάχα εσύ ο ίδιος το επέλεξες. Άρα προκύπτει ως λογική αναγκαιότητα η θέση πως τα θύματα αυτού του κυκλώματος είναι όντως ρεμάλια και παλιάνθρωποι. Κι επειδή οι πλείστοι δεν είναι Αγγλοσαξονικής καταγωγής, επαληθεύονται τα γνωστά ρατσιστικά στερεότυπα.

Υπάρχουν βέβαια και οι πιο εκλεπτυσμένες, κεκαλυμμένες αν προτιμάτε, περιπτώσεις ρατσισμού-ιμπεριαλισμού, όπως αυτές που βιώσαμε κατά την περίοδο της κρίσης του ευρώ. Όσοι από εμάς έτυχε να μελετούμε τις ειδήσεις και την κοινή γνώμη στην αγγλική γίναμε μάρτυρες μιας συστηματικής προσπάθειας υπανθρωποποίησης των λαών που θα έμπαιναν στην μέγκενη της λιτότητας. Πως να ονομάσουμε τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου που πλήττονται από τις διαρθρωτικές αδικίες της ευρωζώνης; Μα φυσικά PIGS (Portugal, Italy, Greece, Spain). Και πως θα τους παρουσιάζουμε στις εικόνες που συνοδεύουν τις «αναλύσεις» περί της αναγκαιότητας της λιτότητας; Μα σαν γουρούνια φυσικά (pig είναι το γουρούνι στα αγγλικά)!

Ο ιμπεριαλισμός του Γαλλογερμανικού άξονα που πλέον έχει μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε προέκταση του, βασίστηκε πάνω στις ίδιες ρατσιστικές πρακτικές που κάποτε δικαιολόγησαν τα σκλαβοπάζαρα και τις γενοκτονίες. Κι έτσι κατέστη η «Ευρωπαϊκή περιφέρεια» αποικία χρέους με προοπτική να μετατραπεί σε χωματερή της σύγχρονης αποικιοκρατίας δια του φαινομένου της «άντλησης εγκεφάλων» (περισσότερα παρακάτω).

Η μετατόπιση λαών είναι ιμπεριαλισμός

Θέση μου είναι πως δεν διαχωρίζεται ο ρατσισμός από τις βλέψεις της ολιγαρχίας για γιγαντισμό. Πάντα η εξουσία έχει ανάγκη να παρουσιάζεται ως τίμια και δίκαιη (δες και την ανάλυση μου Ενάντια στην εκκοσμικευμένη θεολογία της κυβερνητικής καθώς και όλα τα κείμενα που συνδέονται με αυτή). Αλλά πάντοτε θέλει να εδραιώνει την τυραννία της και να γιγαντώνεται. Τα αφηγήματα που περιβάλλουν τον ιμπεριαλισμό είναι συνάρτηση των καιρών. Φτιάχνονται ώστε να συμβαδίζουν με το πνεύμα της εποχής. Κάποτε ο ρατσισμός ήταν μισαλλοδοξία. Τώρα έγινε μίσος κατά των «τεμπέληδων» του Ευρωπαϊκού Νότου, και τα σχετικά.

Η ουσία είναι πως δεν πρέπει να μένουμε σε μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά να αναγνωρίζουμε τις μεγάλες σταθερές που κινούν την ιστορία. Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν ας μιλήσουμε για την μετανάστευση χωρίς πάθη και φανατισμούς.

Χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία δέχονται το ένα κύμα μεταναστών μετά το άλλο. Πρόκειται για χιλιάδες επί χιλιάδων. Οι άνθρωποι αυτοί έρχονται από χώρες όπου επικρατεί πόλεμος, φτώχεια, πείνα. Σε όλες τις περιπτώσεις τα δεινά αυτά έχουν σχέση με τις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις των Δυτικών δυνάμεων: Αμερικάνοι, Βρετανοί, Γάλλοι, και στο βάθος Γερμανία.

Ισοπέδωσαν οι ΝΑΤΟϊκοί το Ιράκ και το Αφγανιστάν ώστε να έχει πελάτες η βιομηχανία όπλων/πολέμου (κι εδώ επικρατούν τα ιδιωτικά συμφέροντα), αλλά και να επωφεληθούν οι πολυεθνικές που πήγαν να κάνουν «επενδύσεις» εκεί πέρα. Το κενό ισχύος που δημιουργήθηκε, αλλά και οι αναταραχές, δημιουργούν νέες εντάσεις και συνεχή κύκλο αίματος και δυστυχίας. Τα ίδια και στην Λιβύη και την υπόλοιπη Αφρική. Παρόμοια ιστορία και στην Υεμένη (εκεί είναι Αμερικανικά όπλα για Σαουδαραβικά συμφέροντα—η Σαουδική Αραβία εντάσσεται στην σφαίρα των Αμερικάνων μαζί με το Ισραήλ).

Το αποτέλεσμα είναι η μαζική μετατόπιση λαών. Φεύγουν στην ξενιτιά μήπως και γλυτώσουν. Κι έτσι αφήνουν το πεδίο ανοιχτό για τους ιμπεριαλιστές να πραγματώσουν τα στρατηγήματα τους ανεμπόδιστοι. Οι Δυτικοί δεν παρουσιάζονται πια ως κατακτητές, αλλά ως ειρηνοποιοί, ως ανθρωπιστική βοήθεια, ως ξένα κεφάλαια. Τα σχήματα διαφέρουν, καθώς και ο βαθμός του εκάστοτε φαινομένου. Αλλά η σταθερά είναι πάντα η ίδια: η εξάπλωση της ισχύος των κραταιών δυνάμεων—των ιμπεριαλιστών.

Η μαζική μετατόπιση των πληθυσμών οδηγεί στην διάλυση των τοπικών κοινοτήτων στις χώρες εκείνες. Αλλά τελικά υπονομεύει και την κοινωνική συνοχή στις χώρες υποδοχής. Όχι αναγκαστικά λόγω κάποιου σκοτεινού σχεδίου, αλλά από την ίδια την πραγματικότητα της εκ των άνω «διαφορετικότητας».

Οι επισφαλείς συνθήκες ευνοούν τον ιμπεριαλισμό

Δες το απλά και κατανοητά: έρχονται πολλοί μετανάστες στο χωριό, άρα ξαφνικά υπάρχει υπέρμετρα αυξημένη ζήτηση για κατοικίες. Ανεβαίνουν λοιπόν τα ενοίκια. Οι μετανάστες θέλουν εργασία χωρίς πολλές απαιτήσεις, έτσι πέφτουν τα μεροκάματα και μπαίνουν εκπτώσεις σε εργασιακά δικαιώματα. Τώρα εσύ ο χωριάτης δεν βρίσκεις δουλειά στον τόπο σου και αναγκάζεσαι να πας στην πόλη να γίνεις ιδιωτικός υπάλληλος μακριά από την κοινότητα σου. Αλλά κι εκεί βρίσκεις επισφαλείς συνθήκες. Εργασία με μερική απασχόληση, απλήρωτες υπερωρίες, ενοίκια «φόνος», και το κράτος έτοιμο να σε τιμωρήσει αν δεν πληρώσεις τα χίλια έξοδα που σου ζητάει συνεχώς.

Η αστικοποίηση με την σειρά της οδηγεί στην φτωχοποίηση της υπαίθρου, την αποδόμηση της αγροτικής κοινωνίας, την εξασθένηση του αισθήματος τοπικιστικής αλληλεγγύης (άρα του κοινοτισμού). Η καλλιεργήσιμη γη χάνει την αξία της για τους ανθρώπους: οι νέοι δεν έχουν κίνητρο να ασχοληθούν.

Παράλληλα σου λέει δε συμφέρει να καλλιεργείς το οτιδήποτε αφού το εισάγει ο βιομήχανος στο 1/10 της τιμής που είναι βιώσιμη για σένα. Ενώ είπαμε πως ο βιομήχανος ή μεγαλογαιοκτήμονας μισθώνει μετανάστες για να μπορεί να κάνει αυτού του είδος τον ανταγωνισμό. Παρατάς την γη σου λοιπόν. Πέφτει η τιμή της. Κι αφού γίνουν όλα αυτά θα έρθει στο χωριό κάποιος επίδοξος φεουδάρχης, κάποια εταιρία ντεβέλοπερ, και τελικά ξένα συμφέροντα, πάντοτε με τις τράπεζες από πίσω, να αγοράσουν τα πάντα σε τιμή ευκαιρίας.

Όταν λοιπόν επιστρέψεις εσύ ή τα παιδιά σου πίσω στον τόπο σου θα αναγκαστείς να ζήσεις σαν υπήκοος στο τσιφλίκι που στήθηκε όσο εσύ έλειπες ή έκανες πως δεν έβλεπες.

Τα ίδια γίνονται και στις χώρες προέλευσης των μεταναστών. Οι εκεί φεουδάρχες και οι πολυεθνικές που είναι από πίσω τους ιδιωτικοποιούν τα πάντα στο πέρασμα τους.

Η άντληση εγκεφάλων είναι ιμπεριαλισμός

Βέβαια η μετατόπιση λαών έχει και άλλη διάσταση: την λεγόμενη «άντληση εγκεφάλων». Οι πιο ικανοί διακρίνονται στις χώρες υποδοχής κι έτσι βοηθούν τα μεγάλα συμφέροντα να γίνουν μεγαλύτερα.

Ένεκα της κρίσης οι πλέον διακεκριμένοι συμπολίτες μας αναγκάστηκαν να μεταναστεύουν στις χώρες της Δυτική Ευρώπης για να βρουν καλύτερες ευκαιρίες, διότι εδώ πέρα μας κατέστησαν αποικία. Όσοι μένουν πίσω είναι καταδικασμένοι στην εξαθλίωση. Καρπώνονται δηλαδή οι πλούσιες χώρες τις μεγάλες επενδύσεις που έκανε η κοινωνία μας ώστε αυτοί οι συνάνθρωποι μας να αναπτύξουν τα ταλέντα και την ευφυΐα τους. Εμείς όμως χάσαμε όλο αυτό το ανθρώπινο κεφάλαιο. Συνεπώς το χάσμα μεταξύ της χώρας μας και των αποικιοκρατών ολοένα και διευρύνεται, κι έτσι διαιωνίζεται το πρόβλημα του ιμπεριαλισμού εις βάρος μας.

Η άντληση εγκεφάλων είναι ανάλογη της εξάντλησης φυσικών πόρων. Ποτέ δεν μένει τίποτα στην χώρα καταγωγής ώστε να μπορέσει να αναπτύξει τις υποδομές και τους θεσμούς της. Κερδίζει μόνο η ελίτ που δημιουργεί ή εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις. Δες, παράδειγμα, την δομική φτώχεια, την δύνη χρέους, πολέμου, πείνας, που επικρατεί στην Αφρική.

Και πάλι να χρησιμοποιήσω μια πιο προσιτή περίπτωση, αυτή τη φορά από τον χώρο του ποδοσφαίρου: μελέτα τους παιχταράδες στην εθνική Γαλλίας που κέρδισε το τελευταίο μουντιάλ. Ο Πογκμπά έχει καταγωγή από την Γουινέα. Ο Ουμτιτί από το Καμερούν. Ο Εμπαπέ έχει γονείς από το Καμερούν και την Αλγερία. Ο Καντέ από το Μάλι. Ο Ματουιντί έχει γονείς από την Αγκόλα και το Κονγκό. Ο Ντεμπελέ είναι από την Σενεγάλη. Αυτές δεν είναι εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας.

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα καθ’αυτό που οι άνθρωποι αυτοί παίζουν ποδόσφαιρο με τα χρώματα της Γαλλίας. Απλά βλέπουμε πως στην πράξη η άντληση ταλέντων στερεί από την Αφρική τους καλύτερους της αθλητές και, κατά συνέπεια, δίνει όλα τα κέρδη στην αποικιοκρατική δύναμη.

Τα ανοιχτά σύνορα είναι ιμπεριαλισμός

Αυτοί που επωφελούνται τα μέγιστα από την μαζική μετανάστευση είναι οι πλατφορμάρχες που διατηρούν οικονομικές δραστηριότητες ανά την υφήλιο, καθώς και οι πολιτικές δυνάμεις που τους υποστηρίζουν. Οι πετρελαϊκές είναι, παράδειγμα, προέκταση της Αμερικανικής/Βρετανικής/Γαλλικής εξωτερικής πολιτικής.

Θεσμοί όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο άγονται από Αμερικανικά συμφέροντα και εξυπηρετούν τους ίδιους στόχους του ιμπεριαλισμού. Και τι να πει κανείς για να Ηνωμένα Έθνη, αυτή την σκληρωτική γραφειοκρατεία, όπου κανένα από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας που διατηρεί δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο) δεν είναι δημοκρατικό ούτε κατά προσέγγιση (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Κίνα). Κοιμήσου ήσυχος και θα κανονίσει όλα τα δίκαια αυτή η «διεθνής κοινότητα» (δες και την ανάλυση μου για Το θέατρο σκιών του «λαϊκισμού»)…

Η μετατόπιση λαών φέρνει την επισφάλεια στην ζωή των ανθρώπων. Σπάει τις εργασιακές ενώσεις, αποδυναμώνει την διαπραγματευτική ισχύ του εργατικού δυναμικού. Παράλληλα σπρώχνει το κόστος διαβίωσης προς τα πάνω, ενώ η αγοραστική δύναμη συμπιέζεται ένεκα του παγώματος ή πτώσης των πραγματικών μισθών. Η αγροτιά ωθείται στην εξαθλίωση και η γη συσσωρεύεται στα χέρια των ολίγων. Κυριεύουν τα μεγάλα συμφέροντα και η πλουτοκρατία παίρνει διεθνής διαστάσεις δια της διασύνδεσης των τοπικών κατεστημένων.

Στο μεταξύ χώρες όπως η Γαλλία και το Βέλγιο μας δείχνουν τι σημαίνουν οι μετατοπίσεις ολόκληρων λαών σε βάθος χρόνου: την δημιουργία παράλληλων κοινωνικών δομών δίπλα από τις δικές μας, ήτοι γκέτο, όπου εκκολάπτονται φανατισμοί τύπου τζιχάντ. Κι έτσι προκύπτει η μαγιά που συντηρεί τον κύκλο ζωής του ρατσισμού/ιμπεριαλισμού, καθώς τώρα οι φερόμενοι ως ειρηνοποιοί πρέπει να πάνε να ρίξουν βόμβες κατά τις «τρομοκρατίας» στα μέρη που ήδη εκμεταλλεύονταν (Μέση Ανατολή, Αφρική…).

Οι πολιτικές ανοικτών συνόρων εξορθολογικεύονται ως ανθρωπισμός και «αγάπη», αλλά στην πραγματικότητα βοηθούν στην προώθηση των νεοφιλελεύθερων σχεδίων. Και ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά το επιστημονικοφανές προσωπείο του ιμπεριαλισμού της Δύσης (δες επίσης την ανάλυση μου πως Η ακραία δεξιά είναι η νέα δεξιά).

Όχι στον ιμπεριαλισμό

Κρίνω πως η παλαιά αριστερά έχει τυφλωθεί από την ίδια της την εμμονή στην θέση πως είμαστε όλοι άνθρωποι. Έχει ξεχάσει πλέον τα μεγάλα θέματα κι ασχολείται μονάχα με συνθήματα και πολιτικές ταυτοτήτων που δεν μπορούν ποτέ να αλλάξουν τους συσχετισμούς στην κατανομή της ισχύος στην κοινωνία.

Ναι είμαστε όλοι άνθρωποι! Η φύση μας είναι κοινή παρά τις διαφορές στην εμφάνιση και τον πολιτισμό. Αλλά αυτό δεν αρκεί ώστε να ενταχθούμε όλοι στο πρόγραμμα του κατεστημένου. Διότι είπαμε πως η μετατόπιση πληθυσμών έχει πολλές αρνητικές προεκτάσεις. Το γεγονός της κοινής μας φύσης δεν είναι επαρκές στοιχείο για να κλείσουμε τα μάτια στην ξεδιάντροπη διαστροφή των αξιών που διεξάγει συστηματικά η καθεστηκυία τάξη.

Οι άνθρωποι της Μέσης Ανατολής έχουν καθήκον προς τους εαυτούς τους και τους απογόνους τους να μείνουν να αντισταθούν στον ιμπεριαλισμό εις βάρος τους. Οι Έλληνες να ετοιμάσουν επανάσταση ενάντια στην ξενοκίνητη τυραννία που έχει καταστήσει την χώρα δορυφόρο του ιμπεριαλισμού της ΕΕ (άρα των Γαλλό-Γερμανών). Οι λαοί της Αφρικής να πάρουν τον πλούτο της γης τους στα χέρια τους αντί να τον εκμεταλλεύονται οι διάφοροι «ειρηνοποιοί» ή «επενδυτές». Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί να αφήσουν τα παραμύθια για τους PIGS ή οποιαδήποτε άλλη ρατσιστική θεωρία έχουν αυτή την εποχή και να δουν πως θα ξεφορτωθούν τους αφέντες τους που βασανίζουν αυτούς και την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Είναι τελικά θέμα ευθύνης και προσήλωσης στον σκοπό της εκ βάθρων αναθέσμισης που επιτάσσει μια νέα αριστερή θεώρηση των πραγμάτων: δεν μπορείς να παπαγαλίζεις το αφήγημα των νεοφιλελεύθερων και να μιλάς για αγάπη τη στιγμή που ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός στηρίζεται πάνω στον ξεριζωμό των λαών. Μάθε να βλέπεις το δάσος κι όχι το δέντρο. Μάθε να μην μένεις σε κενά συνθήματα.

Εναντιωνόμαστε στην μαζική μετανάστευση διότι είναι εις βάρος του τόπου του δικού μας, αλλά κι αυτού των μεταναστών, ενώ εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας. Ποτέ τα πολιτικά φαινόμενα δεν είναι απλά θέμα αγάπης ή μίσους. Αυτά είναι για τους ρομαντικούς, τους αμαθείς, ή τους εγκάθετους. Η πραγματικότητα είναι αυτή που οδηγεί την σκέψη μας: το δίλημμα είναι ολική σύγκρουση με το κατεστημένο ή «αγάπη» και υποδούλωση.