Περί Ευρωπαϊκού γιγαντισμού και εξωτερικής πολιτικής
Η πορεία που έχει πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα Ελλάδας και Κύπρου, αλλά και πολλών άλλων λαών. Έχουν ήδη επικρατήσει τρία δόγματα, τα οποία θα μας μετατρέψουν σε έρμαια της βούλησης του Γαλλογερμανικού μπλοκ, αν δεν τα πολεμήσουμε:
- Αδυσώπητη ολοκλήρωση της ΕΕ. Η άποψη πως η «ολοκλήρωση» της Ευρώπης είναι μονόδρομη και μη αναστρέψιμη. Καθίσταται αυτοσκοπός που πρέπει να εξυπηρετηθεί πάσι θυσία. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως η ΕΕ αποκτά συνείδηση της κρατικότητας της και αναπτύσσει φιλόδοξες τάσεις συγκέντρωσης των εξουσιών στα χέρια της. Η ιδέα της ολοένα ισχυρότερης Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι κεκαλυμένη έκφραση γιγαντισμού που πεπρωμένο του είναι ένα γραφειοκρατικό υπερκράτος: η δυστοπία των Βρυξελλών. Στην πράξη, ισχυρή Ευρώπη σημαίνει περισσότερη δύναμη σε αυτούς που την καθοδηγούν: τους Γερμανούς, τους Γάλλους, και τους στενούς συμμάχους τους.
- Μεταβλητή γεωμετρία. Η διαδικασία ενοποίησης της ΕΕ ήδη βασίζεται στην λογική της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων. Το βλέπουμε να εφαρμόζεται στο αρχιτεκτόνημα της Ευρωζώνης, στην Περιοχή του Σένγκεν, κι αλλού. Αυτή η ευμετάβλητη γεωμετρία ουσιαστικά επιτρέπει στους Γαλλογερμανούς να κόβουν και να ράβουν τις συμμαχίες τους ανάλογα με την εκάστοτε πολιτική. Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων δημιουργεί τετελεσμένα για τα κράτη που δε θέλουν να ακολουθήσουν κι έτσι δίνει ακόμα περισσότερη συγκριτική ισχύ στους Γαλλογερμανούς. Περνούν το δικό τους ως «Ευρωπαϊκό κεκτημένο» και επιβάλλουν την θέληση τους εκμεταλλευόμενοι τις διαφορές που δημιουργεί η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων.
- Κέρν-εουρόπα. Πρόκειται για την ιδέα πως στα πλαίσια της μεταβλητής γεωμετρίας πρέπει πάντα να υπάρχει ένας «Ευρωπαϊκός πυρήνας», Γερμανιστί kerneuropa, που θα καθοδηγεί την ΕΕ και που θα εκφράζει τα συμφέροντα της. Στην πράξη, η κέρν-εουρόπα δεν είναι παρά ευφημισμός που πρακτικά αναφέρετε στο μπλοκ του Γαλλογερμανικού άξονα και των άμεσων συμμάχων του, δηλαδή του Benelux (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο). Ο πυρήνας αυτός θα προωθεί τις πολιτικές του ως τάχα το κοινό καλό της Ευρώπης, ενώ θα υπονομεύει τις προσπάθειες των κρατών της «περιφέρειας» για αδέσμευτη πολιτική με το πρόσχημα ότι είναι βλαβερές για την ενότητα της ΕΕ. Η κέρν-εουρόπα θέλει να οικειοποιηθεί την ιστορία της ηπείρου και, σφετεριζόμενη την, να δηλώνει πως αυτή είναι η Ευρώπη.
Η κέρν-εουρόπα προχωρά ακάθεκτη, έχοντας λάβει πλέον και ώθηση από την Συνθήκη του Άαχεν μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Η συνθήκη αυτή ουσιαστικά βάζει τα θεμέλια του μελλοντικού Ευρωστρατού, επίκεντρο του οποίου θα είναι ο συνδυασμός Γάλλων και Γερμανών.
Όσοι μελετούν το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι γνωρίζουν πως η Συνθήκη του Άαχεν είναι απλά μια επιβεβαίωση των τριών δογμάτων που προανέφερα, αλλά κι ένα μήνυμα προς τρίτους πως η Ευρωπαϊκή Ένωση στην παρούσα φάση της είναι η προέκταση των συμφερόντων του Γαλλογερμανικού άξονα.
Τα δεινά που θα μας φέρει ο Ευρωπαϊκός γιγαντισμός δεν είναι μόνο δυνητικά. Έχουμε ήδη βιώσει πολλά. Θυμάστε που επέβαλλαν στην Ελλάδα «τεχνοκρατική» κυβέρνηση, ώστε να βάλει μπροστά την διαδικασία εφαρμογής της φτωχοποίησης του έθνους; Ή μήπως να μιλήσουμε για τα γεγονότα που προηγήθηκαν της επιβολής του τρίτου μνημονίου, όπου κλήθηκε η Ελληνική βουλή να αποφανθεί για τεχνικό κείμενο εκατοντάδων σελίδων σε διάστημα μερικών ωρών με την απειλή ότι θα καταρρεύσει η οικονομία αν δεν συμμορφωθούν οι βουλευτές στις διαταγές των Βρυξελλών; Διαδικασίες εξπρές και εκβιασμοί είναι δικτατορία με άλλα μέσα. Τι να τα κάνεις τα τανκς όταν μπορείς να κινήσεις τις «αγορές», δηλαδή τις Γαλλικές, Γερμανικές, Αμερικανικές, Βρετανικές τράπεζες, για να παίξουν βρόμικα παιχνίδια κατά του κράτους; Αλλά έχει κι άλλα, όπως την κλοπή των περιουσιών των Κυπρίων μέσα σε μια νύχτα, κάτι που ονόμασαν «κούρεμα».
Όποτε πήγε να κινδυνεύσει το οικοδόμημα τους, που τελικά είναι η προέκταση του Γαλλογερμανικού καπιταλισμού, η ΕΕ κατέφυγε σε μέτρα καταστολής. Τι θα τους εμποδίζει να κάνουν ακόμα χειρότερα όταν θα έχουν σώματα ασφαλείας και δικό τους στρατό;
Ελλάδα, Κύπρος, αλλά και οι λοιπές χώρες της Νότιας Ευρώπης και των Βαλκανίων δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από την σημερινή και μελλοντική Ευρώπη. Θα είναι αποικίες χρέους της γραφειοκρατικής ελίτ των Βρυξελλών: τίποτα περισσότερο από «ζωτικός χώρος» για την εδραίωση του Ευρωπαϊκού υπερκράτους.
Η ΕΕ ως πολιτικός βραχίωνας του ΝΑΤΟ
Τα γεγονότα στην Ουκρανία πριν από περίπου μισή δεκαετία ήταν δίδαγμα για πολλούς. Να θυμίσω πως τότε η Ουκρανοί καλούνταν να αποφασίσουν αν θέλουν να έχουν εμπορικές συμφωνίες με την ΕΕ, κάτι που ουσιαστικά θα τους έβαζε στην σφαίρα επιρροής της Ευρώπης και της Αμερικής.
Προέκυψε όμως εμφύλιος που εκτροχίασε την διαδικασία. Τότε το ΝΑΤΟ ήθελε να παρέμβει για να προστατέψει τα συμφέροντα του στην περιοχή. Βλέψη του είναι η εξάπλωση σε όλα τα εδάφη γύρω από την Ρωσία, ώστε να την κρατούν περιορισμένη. Γεωγραφικά, η Ουκρανία είναι πολύ σημαντική για την ισορροπία της ισχύος στην ευρύτερη περιοχή. Ωστόσο το ΝΑΤΟ δεν είχε κάποια πρόνοια στην Συνθήκη του που να του επιτρέπει να προχωρήσει σε πολιτικά διαβήματα. Στα χαρτιά το ΝΑΤΟ είναι μια αμυντική συμμαχία που καλείται να υπερασπιστεί τα κράτη-μέλη του.
Την δομική αυτή αδυναμία ήρθε να καλύψει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία αποφάσισε να επιβάλλει κυρώσεις κατά των Ρώσων. Η ΕΕ είναι πλέον ο πολιτικός βραχίωνας του ΝΑΤΟ. Κι έτσι κράτη όπως τα δικά μας που οφείλουν να έχουν καλές σχέσεις με την Ρωσία, αναγκάστηκαν να γίνουν εχθροί της. Τι κέρδος έχουμε από το να παίζουμε το παιχνίδι ιμπεριαλισμού των Αμερικάνων, των Γάλλων, και των Βρετανών; Τι προστασία έδωσε το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα ως προς την Τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο; Τι λόγο έχει η Κύπρος να συντάσσεται με χώρες που είναι διαχρονικά εναντίων της;
Η υπόθεση της Ουκρανίας δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Παρόμοιες κινήσεις έγιναν στον διαμελισμό της Λιβύης και στην αποσταθεροποίηση της Συρίας. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν όταν θα στήσουν τον Ευρωστρατό: θα συνεχίζει η Γαλλία την αποικιοκρατική πολιτική της ανά την υφήλιο, θα έχει η Γερμανική βιομηχανία όπλων τις υποδομές και ενιαία αγορά που θέλει για να επιβάλλει εμπράγματο πανευρωπαϊκό μονοπώλιο, ενώ οι χώρες της περιφέρειας της κέρν-εουρόπα θα στέλνουν τα παιδιά τους να πεθάνουν στο μέτωπο για την εξυπηρέτηση σκοτεινών σκοπιμοτήτων.
Να επανέλθουμε στον Ρεαλισμό
Η εξωτερική πολιτική ενός κράτους δεν μπορεί να παραμένει δέσμια σε δόγματα και ιδεολογικές αγκυλώσεις. Μοναδικός γνώμονας είναι η ενίσχυση της υπαρκτής κυριαρχίας, ήτοι της δυνατότητας άσκησης ύπατης πολιτικής βούλησης. Κράτη που έμειναν εγκλωβισμένα σε ιδεοληψίες υπέστησαν ήττες και αναγκάστηκαν σε υποχωρήσεις, ενώ αυτά που πίστεψαν σε κίβδηλα ιδανικά και αυταπάτες ως υποκατάστατα της ισχύος χάθηκαν στον χρόνο.
Να απελευθερωθούμε επιτέλους από την μανία πως «ανήκουμε στην δύση». Να πάψουμε πλέον να έχουμε αυτή τη δυαδική αντίληψη του κόσμου, όπου πρέπει αναγκαστικά να είμαστε μόνο με τους Αμερικανό-Ευρωπαίους. Δεν ανήκουμε σε καμία σφαίρα επιρροής, σε κανένα imperium. Στόχος μας πρέπει πάντα να είναι η ενίσχυση της θέσης μας, ώστε να μην εξαρτάτε η τύχη μας από αλλότρια στρατηγήματα.
Στην πράξη, η κύρια επιλογή της Κύπρου για ενίσχυση της υπαρκτής κυριαρχίας της είναι η ένταξη της στην Ελληνική Δημοκρατία. Έχω σχετική παρουσίαση όπου αναλύω την αυτοδιάθεση της Κύπρου. Η πράξη αυτή θα ενισχύσει και τα δύο κράτη, καθώς πλέον η ουσιαστική επιρροή του Κοινού των Ελλήνων θα φτάνει από την άκρη της Αδριατικής ως τις ακτές του Λεβάντε ή Μασρέκ, στα σύνορα μας με Συρία, Λίβανο, κτλ. Ενώ η Κύπρος θα έχει πλέον έναν πραγματικό συμπαραστάτη στον αγώνα της για απελευθέρωση από την Τουρκική βαρβαρότητα. Η ένταξη θα ενισχύσει την διαπραγματευτική ισχύ των κρατών μας, καθώς πλέον το εκτόπισμα μας στην ανατολική Μεσόγειο θα είναι πολύ μεγαλύτερο.
Παράλληλα, να εμπεδώσουμε εμπράκτως πως δεν ανήκουμε σε κανένα ξένο άξονα συμφερόντων. Να γίνουν όλες οι απαραίτητες κινήσεις για αποκατάσταση των σχέσεων μας με την Ρωσία. Ενώ να είμαστε έτοιμοι να αναπτύξουμε σχέσεις φιλίας με χώρες όπως την Συρία, το Ιράν, την Κίνα που, μεταξύ άλλων, έχουν κι αυτές συμφέροντα κόντρα στους Αμερικάνους.
Στόχος είναι να έχουμε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική χωρίς φοβίες και φαντασιόπληκτους ιδεαλισμούς, όπως ότι δήθεν το Ιράν δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες… Λες και τις σεβάστηκε ποτέ ο Αμερικανικός ή Γαλλικός ιμπεριαλισμός ή η Ευρωπαϊκή Ένωση που μας ωθεί στην εξαθλίωση (δες σχετικά: η ακραία δεξιά είναι η νέα δεξιά).
Δεν θα αλλάξουμε τον κόσμο. Γνώμονας μας είναι η ενίσχυση της θέσης μας, η εδραίωση της υπαρκτής μας κυριαρχίας. Ας φτιάξουμε τον τόπο μας κι ύστερα βλέπουμε αν έχουμε να διδάξουμε τίποτα και τους άλλους λαούς.
Στο θέμα της Ευρώπης είναι ξεκάθαρο πλέον πως δεν μπορούμε να συντηρούμε ψευδαισθήσεις: αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μας εκφράζει, δεν μας βοηθά, δεν μας προστατεύει. Η ΕΕ έχει μετατραπεί σε όργανο των Γαλλογερμανών και σε δεκανίκι των Αμερικανικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή. Αν θέλουμε να έχουμε μέλλον που να βασίζεται στην αυτονομία μας, πρέπει να χαράξουμε πολιτική ενάντια στον Ευρωπαϊκό γιγαντισμό.
Το ελάχιστο που μπορούμε να δεχτούμε είναι η ΕΕ να μετατραπεί σε συμπολιτεία ισότιμων κρατών-μελών, όπου όλες οι αποφάσεις θα λαμβάνονται στην αρχή της ομοφωνίας. Ούτε Ευρωπαϊκή «ολοκλήρωση» πάσι θυσία, ούτε Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, ούτε κέρν-εουρόπα. Κατά πόσο αυτό είναι εφικτό θα εξαρτηθεί από τις επιλογές μας σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής κι από το εάν τα υπόλοιπα κράτη της Νότιας Ευρώπης και των Βαλκανίων ενστερνίζονται την προσέγγιση μας.
Σε κάθε περίπτωση, εμείς κοιτάζουμε τα δικά μας, ενάντια σε γιγαντισμούς, ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις, και αυταπάτες.