Ο Ηρακλής κι ο Μίλων
Πήγαινα περίπατο με τα σκυλιά. Σαν επιστρέφαμε στο χωριό από την κάτω γειτονιά μας κάνει ντου ένα σκυλάκι που πάσχιζε να γαβγίσει. Όπως τον έκοψα πρέπει να ήταν διασταύρωση Mini Dobberman με τρωκτικό.
Οι δικοί μου είναι τίγκες τελείως. Αλλά δεν ήθελαν να επιτεθούν στο σκυλάκι—απλά πήγαν να το μυρίσουν.
Εκείνη τη στιγμή ακούω μια ηλικιωμένη κυρία να παρανοεί από την ανησυχία της καθώς κάνει απέλπιδα προσπάθεια να τρέξει προς το μέρος μας:
— Ηρακλή! Ηρακλή! Έλα εδώ γρήγορα. Τρέξε, Ηρακλή. Θα σε φάνε, Ηρακληηηηή!
Εγώ να γελάω ήδη με το όλο σκηνικό. Ηρακλής να σου πετύχει…
— Κυρία, έλα μάζεψε τον Ηρακλή γιατί μας στρίμωξε και μας απειλεί!
Φτάνει κοντά η κυρία λαχανιασμένη:
— Μην φοβάσαι. Δεν δαγκώνει. Αλλά είναι πολύ δυνατός. Γι’αυτό τον ονόμασα έτσι!
Σαν μαζεύει ολάκερο θηρίο στην χούφτα της, συνεχίζει:
— Έχω κι’άλλον ένα.
— Σαν τον Ηρακλή;
— Πιο μικρός είναι. Κι εκείνος παλικάρι!
— Πως τον λες; Μίλων ο Κροτωνιάτης;