Το τηλέφωνο

2019-10-11

Είχε χαλάσει η κεφαλή του ντους, το γνωστό στην Ελλάδα ως το «τηλέφωνο του μπάνιου». Έπρεπε λοιπόν να πεταχτώ να αγοράσω ανταλλακτικό, αλλά δεν είχα ιδέα που πουλούν τέτοια είδη. Ήμουν με τον φίλο μου κι αρχίσαμε να ψάχνουμε.

Ρωτάμε έναν άνθρωπο που το έπαιζε ψαγμένος και που, παρεμπίπτοντος, είχε κι έναν σκύλο ονόματι «Βουαγιού»:

— Γείτονα μήπως ξέρεις που θα βρούμε τηλέφωνο του μπάνιου;

— Εννοείται. Να πας εκεί απέναντι από το Ριβάλ (το μπαρ Rival).

— Έγινε, ευχαριστώ!

Πάμε λοιπόν στο «Ριβάλ»… Και απέναντι είχε μαγαζί με κινητά…

Συνεχίζουμε το ψάξιμο, ενώ έχουμε ήδη ξεκαρδιστεί.

Μας λέει κάποιος να επισκεφθούμε τον Ατσαλή, γιατί «πουλάει τα πάντα». Ήταν όμως στην άλλη μεριά της πόλης. Δεν είχαμε εναλλακτική οπότε είπαμε να κινηθούμε κατά κει.

Πάμε κι εμείς κούτσα-κούτσα στην άκρη του κόσμου να βρούμε τον Ατσαλή. Όταν φτάσαμε νιώσαμε άβολα: το κατάστημα ήταν τίγκα στην πολυτέλεια.

— Που ήρθαμε ρε;

Λέω του δικού μου…

— Θα μας «χουφτώσει» αυτός εδώ.

Συμπληρώνει…

Έρχεται να μας εξυπηρετήσει ο γιος του, που ήταν συνομήλικος μας. Τον ξέραμε φατσικά. Του είπα πως θέλουμε τηλέφωνο του ντους και μας πήρε σε κείνη τη μεριά του καταστήματος. Βρίσκω κάτι που μου αρέσει:

— Πόσο πάει αυτό ρε φιλαράκι;

— Αυτό είναι 100 ευρώ.

— Έχεις τίποτα άλλο για μας;

— Πιο φτηνά δηλαδή; Έχω κάτι από εκεί.

— Πόσα πάνε περίπου;

— Γύρω στα 70, 80… Μπορεί να σου το αφήσω και 60.

— Άσε, θα πάρω το κινητό!