Έλα ρε ψηλέ
Είχαμε μια άσκηση με την ομάδα ποδοσφαίρου όπου έπρεπε να κάνουμε τα εξής:
- Παίρνεις την μπάλα στο κέντρο και σκοπός σου είναι να βγάλεις πάσα στα πλάγια.
- Κατόπιν να κινηθείς προς τον συμπαίκτη σου που λαμβάνει την μπάλα και να κάνεις κίνηση στην πλάτη του (στο overlap), κινούμενος προς το κόρνερ.
- Την κατάλληλη στιγμή ο συμπαίκτης σου πρέπει να συγκλίνει προς την περιοχή, να σου δώσει πίσω την μπάλα, να πάει προς το «δεύτερο» δοκάρι, κι εσύ με τη σειρά σου να βγάλεις σέντρα προς την περιοχή.
- Στο μεταξύ θα έρχεται άλλος συμπαίκτης που ξεκινούσε από την αντίθετη πλευρά από αυτή που έκανες την αρχική πάσα. Στόχος του είναι να βρεθεί στο «πρώτο» δοκάρι. Η ομάδα πρέπει να βάλει γκολ με τη δικιά σου σέντρα.
Κάναμε την άσκηση όλοι με την σειρά. Τρεις κάθε φορά. Όλα μια χαρά. Ο κατά τα άλλα πολυλογάς προπονητής—ο κόουτς (coach)—δεν μιλούσε κι απλά έβλεπε.
Σε κάποια φάση παίρνει σειρά ο Κανόνης. Μιλάμε τώρα για ντερέκι ύψους κατά το 1,90. Βγάζει μπαλιά πλάγια ο Κανόνης, βγαίνει ωραία στο overlap, παίρνει στρωμένη πάσα και ετοιμάζεται για σέντρα… Η μπάλα καταλήγει στις καλαμιές.
Κι ακούς την αντίδραση του κόουτς:
Έλα ρε ψηλέ, έλα ρε ψηλέ, έλα ρε ψηλέ…
Παύση, καθώς φορτώνει. Ακούγονται κάτι «ουου» μέσα από το στόμα… Ξεκινάει το παραλήρημα:
Είσαι τόσο ψηλός και δεν μπορείς να βγάλεις μια σέντρα ρε ψηλέ. Μάθε επιτέλους τα βασικά ρε αγόρι μου. Όλοι επιστήμονες θα γίνετε ρε ψηλέ; Μια απλή σέντρα είναι ρε ψηλέ. Να σέντρα στη περιοχή. Έτσι, μαλακά…
Κλοτσάει τη μπάλα ο κόουτς κατά κει, αποτυγχάνοντας να βγάλει σωστή μπαλιά, αλλά δεν πτοείται:
Άντε ρε ψηλέ. Άντε ρε ψηλέ. Άντε ρε ψηλέ… Ρε αν είχα το ύψος σου θα γαμούσα και δέκα πουτάνες, ρε ψηλέ…