Της μάνας σου
Είχαμε να παίξουμε ένα φιλικό, αλλά η μισή ομάδα έλειπε. Έβρεχε και γενικά ο σκοπός ήταν απλά να κάνουμε προπόνηση με άλλους παίκτες.
Οι αντίπαλοι ήρθαν από το χωριό. Δεν ήξεραν πως θα χαλάσει ο καιρός και κατέβασαν την καλύτερη ομάδα τους. Εμείς ήμασταν έφηβοι. Αυτοί ήταν όλοι ενήλικες. Κάτι μαντράχαλοι.
Ξεκινάμε το ματσάκι λοιπόν. Επιθετικός μας ο μικρός Γιώργος, γιός του προπονητή. Από πίσω του για «δεκάρι» μοναδική μας επιλογή ήταν ο Ζώης, ο οποίος ήταν τσαπί τελείως…
Που να βρει ευκαιρία ο καημένος ο Γιωργάκης. Είχε δύο σκληροτράχηλους αμυντικούς πάνω του—ο Ντακούρ και ο Σέργιος—που δε του έδιναν ούτε βήμα προτού τον εκτοπίσουν. Ενώ ο Ντάϊκος με τον Γελάτσουρα και τον Σκάρπο που έπαιζαν μπροστά τους σε «κλάδευαν» μόλις ακουμπούσες μπάλα.
Χάσαμε 5-0…
Πάμε στα αποδυτήρια. Νεκρική σιγή. Αρχίζει μετά από λίγο να μιλάει ο κόουτς:
— Έ εντάξει τι περιμένεις; Αφού έχουμε το μαλακισμένο εκεί μπροστά!
Ετοιμόλογος ο Γιώργος:
— Πως θα κερδίσουμε με μαλάκα προπονητή;
— Λες μαλάκα τον πατέρα σου ρε; Τον Χριστό της μάνας σου!
Απάντα ο Γιωργάκης μιξοκλαίγοντας:
— Όλο, όλο… Όλο για τη μάνα μου λες.
— Έ τι θες να λέω; Για τον μαλάκα τον πατέρα σου;
— Ναι.
— Τι είπες ρε; Τώρα, τώρα, τώρα…
Μπερδεύει τα χέρια με τα μακρυά μαλλιά ενώ ψάχνει τα τσιγάρα.
— Κάτσε να σου κάψω το μάτι με το τσιγάρο!
Δεν ανάψανε τα αίματα. Απλά ήταν το γνωστό τους σκηνικό. Ούτε γραμμένα να τα είχαν!
Για την ιστορία, ο κόουτς πραγματικά πίστευε πως είχε κάνει παγκόσμια πρωτοτυπία με το σύστημα των δύο αμυντικών χαφ (4-2-3-1 double pivot) τότε που έβαλε «τον Πρωντοσίλαο με τον Ζώη στο κέντρο, σαν κόφτες που φτιάχνουν και παιχνίδι». Ενώ ο Γιωργάκης που νόμιζε πως είχε το στυλ του Τιερί Ανρί δεν έβαλε ούτε ένα γκολ σε επίσημους αγώνες εκείνη τη χρονιά…